پردازنده‌هایهای مبتنی بر پردازنده‌های 4 هسته ای

پردازنده‌هایهای مبتنی بر پردازنده‌های 4 هسته ای

پردازنده‌های 4 هسته ای
شرکت اینتل اولین پردازنده چهار هسته ای خود را در اواخر سال گذشته میلادی معرفی کرد.  واقعاً هدف اینتل از معرفی این محصول جدید چیست؟
شما در ماه‌های آینده اولین بازی‌های کامپیوتری که توانایی استفاده از 4 هسته را دارند مشاهده خواهید کرد. بازی‌های نظیر RTS, Supreme Commander, Half-Life 2 Episode 2, Unreal Tournament 2007و Crysis که در سال 2007 معرفی خواهند شد قادرند از تمامی توانایی‌های یک پردازنده 4 هسته ای استفاده کنند. علاوه بر بازی‌های کامپیوتری برخی از برنامه‌های صوتی و تصویری و برنامه‌های که تصاویر سه بعدی را خلق می‌کنند نیز نظیر Adboe Premiere Pro 3.0 Pinnacle Studio 10 , و 3D Studio Max 8/9 نیاز به پردازنده‌های چند هسته ای دارند.

CPU جدید، هسته قبلی
پردازنده‌های 4 هسته ای حال حاضر اینتل مبتنی بر هسته‌ جدیدی بنام Kentsfield هستند که نخستین بار توسط اینتل در پردازنده Core 2 Extreme QX6700 بکار گرفته شد. هسته Kentsfield در حقیقت از دو هسته Conroe که در یک بسته‌بندی قرار گرفته، تشکیل شده است.
با توجه به این موضوع و همانطور که از نام پردازنده Core 2 Quad Q6600 مشخص است، این پردازنده از دو پردازنده Core 2 Duo 6600 تشکیل شده است و پردازنده Core 2 Extreme QX6700 شامل دو پردازنده Core 2 Duo E6700 است. بنابراین Core 2 Quad Q6600 دارای فرکانس 2/4 گیگاهرتز و Core 2 Extreme QX6700 دارای فرکانس 2/66 گیگاهرتز است. هر دوی این پردازنده‌ها از FSB 1066 مگاهرتز و حافظه نهان سطح 2 مگابایت (2 عدد کش 4 مگابایتی) استفاده می‌کنند.
در آزمایشات انجام گرفته روی پردازنده‌های چهار هسته ای، در برخی از بازی‌ها پردازنده‌ی چهار هسته ای QX6700 کارایی دو برابر سریع‌تر از پردازنده Core 2 Duo E6700 از خود به نمایش گذاشته است و در چندین آزمایش نیز کارایی دو برابر پردازنده Core 2 Extreme X6800 ارایه کرده است.

Fedora نام پروژه ای است که هدف آن توسعه برنامه های کاربردی به شکل Add-on برای لینوکس ردهت بوده است...

● Fedora چیست؟

Fedora.us نام پروژه ای است که هدف آن توسعه برنامه های کاربردی به شکل Add-on برای لینوکس ردهت بوده است (مشابه وضعیتی که گروه داوطلبان توسعه لینوکس debian از سال ها قبل ایجاد کرده بودند). در این پروژه، گروهی بین المللی از برنامه نویسان داوطلب برای توسعه بسته های نرم افزاری Third party RPM با کیفیت بالا برای سکوی لینوکس Redhat، گرد هم آمده اند.

در سال 2002 یکی از دانشجویان دانشگاه هاوایی بنام Warren Togami سایتی دیگری را با هدف مشابهی راه اندازی کرد که وظیفه داشت تا همان هدف تهیه بسته های نرم افزاری با کیفیت بالا را برای لینوکس ردهت پیگیری نماید. جدیت این گروه که به فدورا معروف شد ادامه یافت تا آن که مقارن شد با سال تغییر و تحول در شرکت ردهت. سال گذشته شرکت ردهت اعلام کرد که از آن تاریخ به بعد فرایند پشتیبانی رسمی از نسخه های غیرسرور و به اصطلاح Enterprise را به جامعه open source داوطلب واگذار خواهد کرد که بلافاصله مشخص شد که هدایت آن به گروه فدورا سپرده شده است.

اگر تا این جا احساس سردرگمی کرد ه اید و نتوانسته اید تفاوت های گروه fedora.us، پروژه فدورا و ارتباط آن با ردهت را به خوبی درک کنید، ناراحت نباشید، در ابتدای این جریانات علاوه بر کاربران عادی، تعداد قابل توجهی از متخصصان و اهل فن هم سردرگم شده بودند!

برای آن که موضوع روشن تر شود، باید نگاه دقیق تری به هر یک از طرفین این معادله بیاندازیم. گروهی که آقایTogami آن را هدایت می کردند که فعلاً می توانیم آن را پروژه فدورای تاگامی بنامیم، تا قبل از تغییر و تحول، مسوول تهیه و نگهداری بسته های نرم افزاری لینوکس ردهت بودند.

در سایت این پروژه، کاربران لینوکس ردهت می توانستند بسته های نرم افزاری را بیابند که امکان تهیه آن به طور مستقیم از سایت ردهت وجود نداشت. نرم افزارهای Mplayer و Wine نمونه هایی از این بسته ها هستند. آن طور که اعضای این گروه عنوان می کرده اند، در همین اواخر کار آنان بسیار دشوار شده بود و وظیفه کنترل کیفیت و پشتیبانی از نرم افزارها و به طور کلی حجم کار، بسیار زیاد شده بود.

از طرف دیگر همان طور که در آغاز به آن اشاره کردیم، گروه دیگری موسوم به fedora در سایتی به نشانیFedora.us نیز مسوولیت راهبرد پروژه دیگری که به شکل رسمی (RHLP (the Red Hat Linux Project نام داشت، اما به تدریج به آن نیز فدورا گفته می شد، را برعهده داشت. در این پروژه نیز بسته های نرم افزاری لینوکس ردهت جمع آوری می شده و مورد پشتیبانی قرار می گرفتند. اهداف این گروه بیشتر از آن که ایجاد یک بانک نرم افزاری باشد، به سمت نزدیک کردن لینوکس ردهت به نسخه رایگان و یا (free consumer distribution) بود. در واقع در این پروژه سعی می شده تا به مدل توسعه لینوکس debian نزدیک شوند.

تاگامی نیز مانند بعضی دیگر از کاربران حرفه ای لینوکس ردهت، از دیدن تلاش های پراکنده در اطراف ردهت برای پیشبرد بیشتر این سیستم عامل، احساس رضایت نداشت. او نهایتاً با Michael K. Johnson در ردهت تماس می گیرد و پیشنهاد نوعی ادغام این فعالیت (فعالیت های گروه خودش و RHLP) را به او ارائه می دهد.

در نهایت نه تنها پیشنهاد تاگامی پذیرفته می شود، بلکه فرا تر از آن نیز می رود و ردهت کار توسعه نسخه های غیرEnterprise خود را نیز به جریان این ادغام می افزاید. به این ترتیب، شرکت ردهت دارای دو خط تولید موازی خواهد گردید. یکی برای توسعه نسخه های Enterprise و خط دیگری برای توسعه نسخه هایی شبیه لینوکس Debian که این مورد به صورت رسمی مورد پشتیبانی ردهت قرار ندارد و به اصطلاح community-supported است.

اما آنچه که هنوز هم به آشفتگی ها دامن می زند، وجود سایت ها و نشانی هایی متفاوتی است که با وجود اسامی مشابه فدورا، دارای محتوای یکسانی نیستد. این موضوع یکی از مشکلات نسبتاً بزرگ پروژه ادغام گروه های فدورا محسوب می شود. گفته می شود که حجم کار مورد نیاز برای سامان دهی به همه اسناد موجود و یکسان سازی آن ها بسیار زیاد است و به همین دلیل این کار قرار است تا به تدریج و با دقت تمام انجام شود.

شادروان فلاپی دیسک (۳)

شادروان فلاپی دیسک (3)

تلاش برای ظرفیت و امنیت بیشتر

هر چند فلاپی دیسک‌های پنج و یک چهارم اینچی محبوب بودند، اما مشکلات زیادی داشتند. مهمترین عیب آنها خرابی بسیار سریع بود. کافی بود که تا انگشت کاربر با صفحه دیسک که در قسمتی برای خواندن و ذخیره اطلاعات بدون پوشش بود برخورد کند.

این مسئله باعث می‌شد که فلاپی دیسک و اطلاعات آن از بین برود. علاوه بر این پوشش پلاستیکی نرم باعث می‌شد که در اثر تا شدن فلاپی دیسک غیر قابل استفاده شود.

شرکت سونی با عرضه دیسک‌های 5/3 اینچی در سال 1981 انقلابی در دنیای فلاپی دیسک بوجود آورد. این فلاپی دیسک‌ها  از آن موقع به خاطر کوچک شدن اندازه‌شان به دیسکت هم معروف شدند.

دیسکت‌های جدید علاوه بر اینکه ظرفیت بیشتری برای ذخیره اطلاعات داشتند از لحاظ امنیتی هم بسیار بهتر بودند. برای پوشش این دیسک‌ها از پلاستیک سخت‌تری استفاده شده بود و اندازه کوچک آنها حمل شان را ساده‌تر می‌کرد.

علاوه بر این برای دیسکت دریچه‌ای طراحی شده بود که قسمت باز دیسک مغناطیسی را می‌پوشاند و در موقع لازم یعنی بعد از ورود به فلاپی درایو باز می‌شد. اما محبوبیت دیسک‌های قدیمی باعث شد که تا مدت‌ها کاربران از درایوهای هر دو نوع فلاپی بر روی رایانه‌هایشان استفاده کنند.

اما بالاخره دیسکت‌های جدید در اواخر دهه 80  دیسک‌های 25/5 اینچی را از رده خارج کردند. به زودی دیسکت‌های 5/3 اینچیHD(High Density) با ظرفیت 44/1 مگابایت به بازار عرضه شدند که دیگر تاکنون پیشرفت قابل ملاحظه‌ای نکردند. از سال 1990 اکثر رایانه‌های شخصی فقط با فلاپی درایو 5/3 اینچی عرضه شد.

عامل مرگ: سکته!

دیسکت‌های 5/3 اینچی هم با تمام پیشرفتی که داشتند بعد از چند سال پاسخگوی نیاز کاربران و پیشرفت صنعت IT نبودند. حجم اطلاعات رایانه‌های هر روز بیشتر می‌شد و در این بین استفاده از تعدادی زیادی دیسکت، کار واقعاً مشکلی بود.

این فلاپی دیسک‌ها 360 کیلوبایت ظرفیت ذخیره اطلاعات داشت و FDD آن روی اولین رایانه شخصی IBM در سال1981 نصب شد. این دیسک‌ها تا چند سال دارای محبوبیت فراوانی بودند.

دیسکت‌ها در مقابل گرد و خاک، تغییرات آب و هوایی و ضربه بسیار حساس بودند. این مسئله باعث می‌شد که یک برنامه حرفه‌ای که در یک بسته مثلاً ده تایی دیسکت عرضه می‌شد با خرابی یکی از آنها کاملاً غیر قابل نصب شود.

علاوه بر این حجم فایل‌های صوتی و تصویری هم بسیار زیاد  شده بود و استفاده از نرم افزارهای فشرده سازی مانند ZIP،RAR و... هم دیگر جوابگو نبود. شرکت یومگا در سال 1994 برای جبران این مشکل دیسک‌هایی با نام ZIP به بازار عرضه کرد که اولین سری آن 100 مگابایت ظرفیت ذخیره اطلاعات داشتند.

این دیسک‌ها احتیاج به درایوهای جدیدی هم داشتند. قیمت گران دیسک‌های ZIP و درایو آنها باعث شد که مورد استقبال کاربران خانگی قرار نگیرند.

ورود فراوان CompactDisk) CD)ها در سال 2000 به بازار باعث سکته ناقص مرحوم دیسکت شد. این دیسک‌های جدید که 650 مگابایت ظرفیت ذخیره اطلاعات داشتند تقریباً کمر دیسکت را شکستند.

CDها به سرعت ارزان شدند و همین مسئله باعث شد دیسک‌های ZIP هم هیچ وقت نتوانند خیلی محبوب شوند. اما دیسکت تا چند سال بعد هم هنوز نفس می کشید. چون CDها تا چند سالی فقط به عنوان دیسک‌هایی که «تنها خواندنی» هستند شناخته می‌شدند.

درایو رایت یا نوشتن روی CD ها بسیار گران بودند و این مسئله باعث می‌شد که کاربران معمولی برای جابجایی اطلاعات هنوز به دیسکت‌ها محتاج باشند. اما با ارزان و فراوان شدن درایوهای رایت CD بالاخره دیسکت به آخر زندگی نزدیک شد.

علاوه بر این فراگیر شدن حافظه‌های فلش در سال 2003 هم برای دیسکت تیر خلاص به شمار می‌رفت. کار با حافظه‌های فلش بسیار ساده بود و نیاز به نرم افزار خاصی برای نوشتن اطلاعات نداشتند. کارشناسان می‌گویند از همان موقع بود که دیسکت به کما رفت و دیگر کسی خیلی خبری از نشنید تا اینکه خبر مرگش را آوردند.

شادروان فلاپی دیسک (۲)

تولد یک ستاره

هر چند فلاپی دیسک هم مانند بسیاری از اختراعات دیگر محصول تلاش محققان زیادی بوده است، اما بسیاری از مورخین آلن شوگارت را پدر واقعی آن می‌دانند.

اولین نمونه FDD ها (فلاپی دیسک درایو) در سال 1967 در شرکت IBM ساخته شد که می‌توانستند دیسک‌های 8 اینچی را بخوانند. این محصول توسط یک گروه از مهندسان به رهبری آلن شوگارت ساخته شد و در زمان خودش بسیار سر و صدا به پا کرد.

محبوبیت این اختراع به این خاطر بود که کارت‌های پانچ را از رده خارج و خیلی‌ها را از شر آنها راحت کرد. این محصول فوق‌العاده یک دایره پلاستیکی به قطر 8 اینچ بود که سطحش به وسیله اکسید آهن پوشیده شده بود.

مکانیزم ذخیره اطلاعات روی این دیسک مانند نوار کاست بود و تنها 72 کیلوبایت ظرفیت ذخیره اطلاعات داشت. درایو ساخته شده برای این دیسک هم تنها توانایی خواندن اطلاعات را داشت.آلن شوگارت بعد از ثبت این اختراع و در سال 1969 از IBM خارج شد و با حدود 200 نفر از مهندسان به شرکت ممورکس رفت. اما او در ممورکس هم دوام نیاورد و شرکت خودش به نام شوگارت آسوشیتس را تاسیس کرد.

آلن شوگارت در سال 1976 فلاپی دیسک 25/5 اینچی را اختراع و ثبت کرد که دیگر مشکلات دیسک‌های 8 اینچی را نداشت. این دیسک درون  یک پوشش نرم و منعطف پلاستیکی قرار داشت و نام فلاپی(نرم) در حقیقت از آن زمان روی این دیسک‌ها گذاشته شد.